Voor het eerst zijn we in Chicago, een kleinere en schonere uitvoering van New York maar het aantal bedelaars is er niet minder om. De wolkenkrabbers zijn hier ook prachtig, de stijl is wat anders en moderner omdat Chicago is afgebrand waarna de meest vooruitstrevende architecten aan het tekenen mochten om van een nadeel een voordeel te maken. Mensen als Mies van der Rohe en Le Corbusier hebben hun werk hier neergezet en daarmee weer anderen beinvloed. Zie verder de foto’s die we in de stad maakten, vanaf de rivier en vanaf ruim 350 meter hoog in de cocktailbar van het Hancock gebouw.

Chicago ligt aan Lake Michigan, een prachtig blauw water, een van de grote meren die in het gerensgebied van Canada en de VS liggen. Mijn neef Tim Sheehy, (oudste van de 4 kinderen van Cor, zusje van mijn moeder, en Jim, die we nog gaan bezoeken in Canada), ging meedoen met een zeilwedstrijd over de hele lengte van het meer, zo’n 330 zeemijl (is een kleine 600 km) en daar doen ze, afhankelijk van de wind, drie tot vier dagen over. Dus we zagen hem maar kort. Hij zeilt trouwens niet in zijn eigen boot maar met een maat met wie hij deze race vaker zeilt.

Tim zagen we bij het ontbijt in ons geweldige hotel Swissotel, op 15 juli. Onze kamer zag uit over de haven en het meer! Vanaf de 37e verdieping een lust voor het oog. Die dag trokken we samen op en reden in zijn auto rond. Erg gezellig om weer bij te kletsen na onze ontmoeting in september in Zuid Afrika.

Een dag later kwam zijn broer Paul, zoon nummer 2, ook langs met zijn vriendin Noemi. We bezochten samen de zeilboot en waren op het feest in de jachthaven.

De dag van de race zorgde Tim ervoor dat wAt en ik mee mochten op een kotter van de US Coast Guard, die zijn sponsors tracteerde. We lagen bijna de hele dag op het water om de honderden boten te zien starten met ongeveer iedere tien minuten een start. Eten en drinken waren verzorgd, alleen is eten hier altijd hotdogs en hamburgers. Dat eet iedereen echt elke dag! Wel leuk om eens op zo’n boot te zijn, meestal bezien we de Coast Guard met enige reserve omdat ze ieder moment in je boot kunnen komen en alles overhoop halen als ze dat willen.                                                               Tim, Noemi, Paul, At.

De race is een ramp geworden, twee zeilers verloren het leven in een plotselinge storm met onweer en 100 knopen wind (185 km/uur) waarin een boot ondersteboven kwam te liggen en van de 8 zeilers twee bleven vastzitten aan hun veiligheidslijnen. De zes anderen werden aan boord genomen door een ander schip, echt een prestatie onder dergelijke omstandigheden. Tim is OK gelukkig. De boot waarop hij voer is wel plat gegooid. Hij heeft het erg moeilijk gehad en is behoorlijk geschrokken.

De Coast Guard boot waar wij opzaten is bij de redding betrokken geweest.

Met Paul en Noemi wandelden we door Chicago, suisden we met de lift naar de 97e verdieping van het Hancock gebouw voor een drankje. Het is ooit het hoogste gebouw hier geweest maar werd al spoedig ingehaald door de Sears Tower en ook de pas gebouwde Trump Tower, een erg mooi gebouw trouwens, is hoger. Je ziet op de foto’s die gebouwen ook boven de horizon uitsteken, tel je de verdiepingen, dan weet je ongeveer hoe veel hoger ze zijn.

Na een heerlijk dineetje in de GoRoma, met echt vers eten, slenterden we rustig naar het hotel, onderweg Marilyn Monroe bewonderend, die net was onthuld. Dit ongeveer acht meter hoge beeld is echt bijzonder geslaagd en ik denk dat het een enorme attractie voor de stad gaat worden! Haar benen en onderlijf zijn van roestvrij staal gemaakt en haar bovenlichaam en armen van aluminium.

We hebben gesproken met de schilders van het geheel, vandaar dat we weten dat ze het nog lang gaat volhouden. Vanaf haar onthulling is het enorm druk aan haar voeten, iedereen moet natuurlijk even controleren of ze wel een broekje aan heeft. Ja hoor, keurig netjes. Met een klein kantje. En ja, ook At is helemaal weg van dit beeld. En op de brug over de rivier, alsof we het erom deden, zagen we een geweldig vuurwerk boven de haven. Echt weer zo’n schitterend vuurwerk! Wat een bofkonten zijn we toch. En dan naar het heerlijke hotel, lekker in bad, beetje lezen en slapen.

De laatste dag was Paul weer weg en namen wij een achitectuur rondvaart en leerden de term Echo Deco, een soort namaak art deco. De gids legde ook uit hoe het komt dat de oude gebouwen hier (in de US) helemaal vol zuilen, bogen en andere griekse en romeinse details zitten: ze wisten niet goed wat te doen met de vormgeving en dachten, he, die oude lui wisten wel wat ze deden! Wij doen het ook zo.

Verder deinzen ze er niet voor terug om wat details van Franse kathedralen over te nemen op een torenhoog gebouw wat toch een raar effect heeft. Dat is heel sterk op het gebouw van de Chicago Tribune, waar op straatniveau stenen van over de hele wereld in de gevel gemetseld zijn! Ook een baksteentje uit de Schrijerstoren in Amsterdam maar ook een steen van de maan en van een pyramide en verzin het maar, een steen kan je ervan vinden!

 

 

 

 

 

We wandelden weer een eind door de steeds heter wordende stad. Ook ’s nachts was het nu boven de dertig graden! We liepen naar het Milennium Park waarin de vorige favoriet van de fotografen staat: een enorme glimmende boon of blob. Echt prachtig met de reflexie van de wolkenkrabbers erop.

 

 

 

 

 

 

 

Als laatste bezochten we de finale van de Harry Potter serie. Ik zeg er verder niets over, ook niet dat Ron toch niet dood gaat.

Na een lange dag met twee vluchten waren we weer in New York, althans, in Weehawken, aan de Hudson en tegenover New York. Wat een uitzicht heb je hier! De hoogste toren die je hier ziet is het Empire State Building, waar we op geweest zijn.

Wat ik nog was vergeten te vertellen over New York is dat we naar de show Zarkana van het Cirque du Soleil zijn geweest in de enorme Radio City Music Hall! Een prachtige voorstelling in art deco stijl.

Op 20 juli, vertrekken we en zeilen door de Long Island Sound naar het noorden. Daar zoeken we nog wat zeilvrienden op en een plek voor de boot. In augustus gaan we dan naar de familie in Canada.

Zeilen werd het niet op de Long Island Sound want er was niet genoeg wind. Onder de beroemde Brooklin Bridge door varen was echt bijzonder. Dit wonder van baksteen, indertijd tenminste, is ten koste van vele levens gebouwd in caissons. De caissonziekte (diepte ziekte, stikstofbelletjes die zich vormen in het bloed als je te snel opstijgt uit het water) was toen niet bekend. Het lijnenspel is echt mooi om te fotograferen. Sinds de Twin Towers zijn vernield, die altijd het herkenningesbeeld van New York waren, als opvolger van het Empire State Building, is de Brooklin Bridge het ‘logo’ van de stad.

Net als in de Hudson River, die aan de westkant van Manhattan loopt, is de East River aan het oosten (ja ja) hard aan het stromen. Je moet de doorvaart goed timen omdat je door een nauw stuk moet, Hell Gate genaamd, waarin de stroming kan toenemen tot 5 knopen en er veel wervels zijn. Het viel wel mee, zoals altijd als je horror verhalen hebt gehoord. We hadden een beetje mist maar geen harde wind die het allemaal nog eens opjaagt. De Sound was prachtig, ruim, wel met een vaargeul in het begin, mooie vuurtorentjes en veel gemene steekvliegen. We hadden sportieve dagen; we tennisten de vliegen dood en dan golften we ze van het schip af.
In de prachtige Oister Bay waren geen vliegen gelukkig. Wat een mooie natuur hier en prachtige klassieke schepen. Aan het eind van de Sound ankerden we nog een nachtje voor de kust, het was toch rustig weer. En toen voeren we naar Block Island.

Blok Island is een soort Vlieland in de oceaan, een beetje meer geisoleerd en, heel handig, met een schitterende baai die vrijwel geheel afgesloten is van het open water, dus geen golfslag of harde stroming. Nu zijn er in de zomer meer mensen die dat willen meemaken dus er was niet heel veel plaats maar het was erg gezellig. Pim en Paula zagen we dit keer niet, die zijn al in Canada aan het varen.

Wel kwam de Wizard binnenvaren en later ook de Liberty. Van de Liberty lees ik al een poosje het blog en hun boot zagen we in New York liggen maar nu kregen we de kans om Erik en Margreet zelf te ontmoeten.
In een mooi hotel met een grote varanda met schommelstoelen ontmoeten we elkaar allemaal en omdat het dan zo gezellig is eten we ook samen. Een interessante ontmoeting hadden we met Ran, een hippiedochter, nu kunstenares, die 37 jaar geleden, op haar 13e naar Amerika verhuisde met haar ouders. Ze vond het geweldig om weer even lekker nederlands te praten en voor ons was het een goede gelegenheid om eens een kijkje achter de schermen van de Amerikaanse cultuur te krijgen. Altijd boeiend om eens te horen hoe het nou echt is hier.

Op het laatst kwam de prachtige Abel T. ook nog binnenvaren, daar hadden we al veel over gehoord en gelezen. Aan boord waren Marius en Linda en de broer van Marius, de kinderen logeerden op de Wizard die inmiddels naar Wickford was vertrokken. De Wizard steekt binnenkort de Atlantische oceaan weer over en dan in hun reis ten einde. We hadden weer zo’n fijne avond, zij het met een iets andere samenstelling.

Net als op de waddeneilanden kun je heerlijk fietsen op Block Island, genoemd naar Adriaan Block, die het eerst het eiland in kaart bracht. Het licht is er ook zo hel en er zijn rondom duinen en stranden. En er zijn vuurtorens.
Na een week verlieten we Block om zeilend aan de wind naar de vaste wal te gaan om daar aanstalten te maken om naar de canadese familie te gaan. Mystic werd het, op aanraden van Annelies van de Wizard. (www.wizardwaves.nl) Mystic is echt prachtig, een mooi dorp, van die leuke huizen weer (heb je hier overal) mooi aangelegd, ruim opgezet en een leuke winkeltjes, dat is echt geweldig.

Prachtige spulletjes en de mooiste uitgaven die je bij ons nooit ziet. Gelukkig vliegen op een boot spulletjes om je oren en zijn boeken te zwaar dus het heeft geen zin ze te kopen.
Op 2 augustus zeilden we aan de wind naar het mooie dorp Mystic, van de film Mystic Pizza, met een heel jonge Julia Roberts en een nog jongere Mat Damon, enkele seconden in beeld. Het speelt zich af in de plaatselijke Pizzeria waar drie zussen in de vriendjesleeftijd zijn.

We hebben we een auto gehuurd, een goede plek voor de boot gevonden in de Seaport Marina, een goede tip van de Wizard, en nu kunnen we vertrekken.

Dit bericht is dan ook verzonden vanuit Canada. Hierover de volgende keer.